Wat zijn dierlijke bijproducten en afgeleide producten?

De dierlijke bijproducten (DBP) zijn onderverdeeld in drie categorieën, gelinkt aan de mogelijke gevaarseigenschappen en bijgevolg ook aan de mogelijke eindbestemmingen ervan.

• Categorie 1-materiaal wordt beschouwd als het dierlijke bijproduct met het meeste risico. Deze categorie is uitsluitend geschikt voor verwijdering.
• Categorie 3-materiaal is geschikt, maar om diverse redenen niet bestemd voor menselijke consumptie en heeft de meeste mogelijke bestemmingen.
• Categorie 2 is een tussencategorie die onder bepaalde voorwaarden nog nuttig gebruikt mag worden.

De OVAM is enkel bevoegd voor de DBP die ook afvalstoffen zijn.
Er zijn in België diverse gewestelijke en federale overheden bevoegd voor de regelgeving rond DBP. De bestemming bepaalt meestal welke overheid bevoegd is.
Voorbeelden

• Categorie 1: dode gezelschapsdieren, proefdieren, circusdieren, landbouwhuisdieren die gevoelig zijn voor TSE’s ...

• Categorie 2: mest, dode landbouwdieren zoals pluimvee, varkens, paarden, DBP die niet onder een andere categorie vallen, …

• Categorie 3: slachtafval en slachtbijproducten, voormalige voedingsmiddelen, keukenafval, gebruikte frituurvetten, maar ook huiden, pelzen en wol, …

Afgeleide producten behouden de categorie van het oorspronkelijk DBP.
De OVAM is enkel bevoegd voor de afgeleide producten die ook afvalstoffen zijn.
Er zijn in België diverse gewestelijke en federale overheden bevoegd voor de regelgeving rond DBP en afgeleide producten. De bestemming bepaalt meestal welke overheid bevoegd is.

Dierlijke bijproducten zijn niet altijd afvalstoffen. Ze kunnen voor zeer diverse doeleinden gebruikt worden, zoals de meststoffenindustrie, de diervoederindustrie, de farmaceutische industrie,…
Om de bevoegdheden duidelijk toe te wijzen hebben de verschillende bevoegde gewestelijke en federale overheden een overeenkomst afgesloten. Welke overheid bevoegd is, hangt af van het gebruik van het DBP.